Üç Adım

İnsanın yaşı ilerleyince eski anılarını anlatma ihtiyacı duyuyor. Yakınlarıma yaşadıklarımı anlattığım zaman, bunları kaleme almam konusunda beni teşvik ediyorlar. Aslında geçmiş yıllar anılarımın bende kalmasını arzu ediyor, kimseyi kırmak veya üzmek istemiyorum. Hatta o zamanların şartlarını bile ortalığa dökmek istemiyorum.
Ancak, 60 yıl önce Türkiye’deki spor şartlarının, idarecilerin, sporcuların, seyirciler ve medyanın Atletizme bakışını anlatmamın şimdiki gençlere örnek olabileceğini düşünerek anılarımı yazmaya karar verdim.
Şimdiye kadar spor yaşantısını yazan sporcu ve yöneticiler olduysa da genelde yalnız hikâyenin sportif tarafını kaleme aldılar. Ben Spor yaşantımı, özel yaşantımla birlikte, ailemi de hikayemin içine alarak yazmayı uygun buldum. Türkiye’de spor ve yöneticilik yapmanın, o devirlerde nasıl bir şey olduğunu anlatmak istedim. Rahmetli anne ve babamın, kardeşlerim, eşim Zafer ve arkadaşlarımın spor yaşamımda oynadıkları rollerini anlatmaya çalıştım.
Spor yaşamım boyunca yaptığım hatalar, istenmeyen olaylar tabii ki olmuştur. Bunları da açık kalplilikle yazmanın doğru olacağını düşündüm. Yazımı yazarken o günleri tekrar yaşadım ve yazıda geçen diyalogların 60 yıldır hafızamda nasıl da kaldığına çok hayret ettim.
Ancak ben bir edebiyatçı veya yazar değilim. Kendi kalemimden çıkan hikayemi çocuklarım, yakınlarım ve spor ailesine bir anı olarak bırakmak istedim.
AŞKIN TUNA