Türk Kültüründe Aile ve Çocuk

Evrensel yaklaşımlarda çocuk gelişimi ve eğitimine ilişkin bazı “iyi uygulamalar” tanımlanmaktadır. Bu uygulamalarda tanımlanan işlev, süreç ve talepler tüm dünyadaki aileler için ortak özellikler taşıyabilmektedir. Diğer yandan ebeveynlik kültürel olarak da inşa edilmektedir. Ailelerin çocuk yetiştirme tutumları, içinde bulunulan kültürün özelliklerini ve değerlerini yansıtmaktadır. Her kültürün kendine özgü aile yapı ve özelliklerinin, çocuk yetiştirme tutumlarının varlığından söz edilebilir. Bu nedenle kültürel özelliklerin ve farklılıkların da tanımlanması önem taşımaktadır. Bir kültürde bulunan aile özelliklerinin, çocuk yetiştirme tutumlarının ve ebeveyn-çocuk ilişki modellerinin diğer kültürlerdeki ilişkilere genellenememesi, aile ve ebeveynliği her kültürde ayrı ayrı inceleme gereğini doğurmaktadır.

Her toplumda, kültürde ve tarihsel dönemde ailelerin özellikleri birbirinden farklılık göstermiştir ve göstermeye devam etmektedir. Ebeveynlerin inanç ve davranışlarındaki kültürel çeşitlilik etkileyicidir. Ancak kültürler arası farklılıkların belirlenmesine çok önem vermek, kültürden bağımsız olarak ebeveynlerin mutlu ve sağlıklı çocuklar yetiştirmeye çalıştığının gözden kaçırılmasına yol açmamalıdır.

Aile özelliklerinde toplumdan topluma, kültürden kültüre farklılıklar gözlendiği gibi, aynı kültürün içinde, o toplumdaki farklı sosyal sınıflara ait ailelerde ve bireyler arasında da farklılıklar gözlenebilmektedir. Ebeveynlik, evrensel ve kültürel özellikler kadar kişisel deneyimlerden ve bireysel özelliklerden de etkilenmektedir.

Bu bakış açısıyla kitapta Kültürlerarası Perspektiften Aile ve Çocu(klu)k; Çocuk ve Aileye Kültürel Yaklaşımlar; Erken Çocuklukta Ana Babalık ve Çocuk Yetiştirme; Farklı Kültürlerde Çocuk Yetiştirme; Günümüzde Türk kültüründe Aile ve Çocuk; Türkiye`de Boşanma Olgusu ve Şiddet Bağlamında Kadın ve Çocuk; Kültüre Duyarlı Öğretmenlik ve Aile Danışmanlığı; Kültüre Duyarlı Aile Katılım Çalışmaları ve Örnek Etkinlikler bölümlerine yer verilmiştir.