Arayış Olarak Din Postmodern Dönemde Maneviyat Arayışı

Toplumsal yapının doğrudan ya da dolaylı tesirlerine açık

olan modern, eğitimli, seküler birey metafizik alanı anlamlandırmak

istediğinde ne geleneğin ne modernitenin imkânlarından

tatmin olacaktır. Varoluşuna dair can alıcı soruların

kıskacında tükenmişlik sendromu ile baş başa kalması işten

değildir. Neredeyse bütün sosyo-psikolojik ihtimalleri tüketmiş

birinin bu durumda önünde iki seçenek durur: fiziken

veya ruhen ölmek (nihilizm) ya da yaşamak (arayış: iman), tasavvufi

manada bir iç yolculuk. Böylece tükenmişlik sendromuna

maruz kalmış yeni çağ insanına arayış bir olanak olarak

görünür. Modern, karmaşık, katı gerçekliğin dünyasında örselenen

insan ruhu, kendini bir kavşakta bulur. ‘Yola çıkma’yı

tercih ederse dinamizm kazanacaktır. Ancak insan her zaman

aynı ruh halinde, aynı yaklaşımda kalamaz. Postmodern kültürün

pazar mantığı ile önüne serdiği popüler ruhsallıkları bir

deneme-yanılma tahtası gibi kullanmak, yola çıkmış ancak

yolda kalmakta zorlanan modern-seküler bireyin adeta karakteristiği

olmuştur. İşte yamalı-bohça (brikolaj) dindarlık,

arayış sürecinde yaşanan bu ‘tutup bırakma’ eyleminden arta

kalandır.

Kalabalıklar içinde fark edilmeyen ‘tutunamayanların’ dramını

bizden çok önce fark edip yazan Oğuz Atay’ın ruhu şad olsun.