Anadolu Bağrında Bir Türkmen Köyü Barak

Toprak sende sürüldü, tohum sende saçıldı

Yumuk yumuk gözlerim sana sende açıldı

Herkes gibi ağladım ben de belki doğarken

Belki güne geç kaldım, belki de geldim erken

Bebek oldum belendim öğütülmüş toprağa

Büyüdüm çocuk oldum elim erdi yaprağa

Bilmedim neye yarar, neler var yüzde, binde

Körebeler oynarken kör duvarlar dibinde

Saklananı aradım, akşamda koyak koyak

Yıldızlara bakarak yürüdüm yalınayak...

Ey Barak! Sensin benim doğduğum köyüm Barak

Yavan aşım, ekmeğim, doyduğum köyüm Barak

Kağnılar gidiyorken şafak vakti Kepir’e

Uyanırdım uykudan, sıçrardım birdenbire

En mahmur gözlerime sürerken ellerimi

Sanki sever, okşardım uyanan kaderimi

Bir elimde anamın dürdüğü dürüm vardı

Bir elimde değneğim belki boyum kadardı

Kırda serin suyunu özlerken kuyuların

Koşardım peşlerinden körpecik kuzuların

Ne var, ne yok bilmeden hangi geleceğimde

Yapayalnız yaşardım çocuksu yüreğimde

Ah barak! Sensin benim bulduğum köyüm Barak

Er ömrümde en mutlu olduğum köyüm Barak...