Gözün Kahverengi Suyu

“Hiç degilse korkmuyorum yok olmaktan, var olmak kadar.” 

Bakan, gören, anlayan, anlamlandiran kocaman bir göz; soran, sorgulayan, yola düsen, yoldan çikan, yolunu kaybetse de hep geri dönen, sessizce gülümseyen ama hiç susmayan bir iç ses; ya da sadece bir iç çekis, bir nefes, bir ömür... “Perde”nin önüne de arkasina da bakiyor Memet Baydur öykülerinde; insan denen seyin keskin köselerini dolaniyor; esyanin tabiatini insanin tabiatiyla harmanlarken trajik olanla komik olanin belirsiz sinirinda geziniyor. 

Ilk kez 1995’te yayimlanan Gözün Kahverengi Suyu’nu da içeren Bütün Öyküleri, Memet Baydur’un dergilerde kalmis ya da hiçbir yerde yayimlanmamis, bazilari tamamlanmamis öykülerini / metinlerini sunuyor okura. 

 

Yasamak gramer midir, diye bir enayi soruya takmis aklini, iliski kurmakta güçlük çekiyor. Burada önemli olan iliskiler degil, onlar zaten var. Hangi kus kendi yumurtasini yer, sorusunu bir kitabin sonunda kullanmaya cesaret edemiyor ve korkakligina sevinen, sevincine alkis tutulan birisi oluyor. Sen seyret simdi, o ki uzun ve sikici bir tekrar gibi büyük sehirlerde aci fistiklarini günese sermis bir adam eskisi olarak ayakta dursun ve bizler, bütün geçmisinin yarim kalmis kalintilari, karsisina erdem anitlari olarak dikilelim. Bunu kendine söylüyor yüksek sesle, sevgisiz ama kuskusuz da ayni zamanda. Burada önemli olan özlemler degil, onlar zaten yok.